“Not: Süper Korku serimizin ikinci sezonuna hoş geldiniz arkadaşlar. İlk sezonun sona erdiği zaman diliminden bu yana ekipçe pek çok farklı şey yaşandı. Öncelikle şunu belirtmeliyim ki serimizde geçen çoğu olay gerçek olmakla birlikte yalnızca farklı zamanlarda gerçekleşmiştir. O yüzden okuduktan sonra salak salak "O olay, o zaman olmamıştı *mına koyim!" diye atlamayın lütfen. İyi eğlenceler!
..."Nerede kaldı bu adam ya?" diye sordu Özgün. "Rize'den babaannesi gelecekmiş, o yüzden gecikecek biraz" diye yanıtladı Ersen tüm saflığıyla. Zavallım, zaten hepimizden hep bir saat rötarlı gelen Yiğit'in az önce bana "Abi otobüsle gelirken yolda tanker patladı, biraz daha gecikeceğim" diye mesaj attığından habersizdi. Sanırım insanların zayıf noktası bu galiba dostlar, sevdiği insanlara ne kadar hata ya da yanlışlar yapmışlar olursa olsun kötü hiçbir şeyi 
yakıştıramamak. Lakin bana sorarsanız bu olay koruma içgüdüsü değil yalnızca salaklıktı. Zaten Yiğit'in buluşmalara daima gecikeceğini bilmeyen bir birey, sosyal kültür ve medeniyetten dersler almış olamaz.
Tabi tahmin edersiniz ki gene artık çalışanlarıyla enseye şaplak g*te parmak kıvamına geldiğimiz Sardunya's da idik hep beraber uzun bir aranın ardından. Bu sefer aramızda her zaman ki İzmir ekibinin yanı sıra diğer şehirlerden dostlarımız "Açıksız" Özgün(sebebine sonra değineceğim), ilk hayvan dostumuz Ali ve Can'ın Rör'lerinden etkilenmeyeceğini iddia edecek kadar özgüvenli Ayhan vardı. Nihayetinde tekrar bir arada idik, hem de yepyeni katılımcılarla! Buna elbette ben hariç herkes büyük bir keyifle içiyordu, bense barmenin neden içmediğime dair yaptığı gereksiz esprilerle boğuşuyordum. Ayrıca eski dostum, yeni Rival'ım Ersen'e de kıldım artık. İstanbul'a gidince İzmir'i, İzmir'e dönünce de İstanbul'u s*kerek ortam yapmaya çalışan bir insanın asla gözünün yaşına bakamazdım, çünkü prensiplerim her şeyden önce gelir, kıymetli dostlarımdan bile...
Bu sebeple masada dönen ve beş yıldır ısrarla dahil olamadığım anime&manga muhabbetinden uzaklaşmak için kültürel alanda en yakın partnerim Ali'ye döndüm. Ali kendisini "Ayı" olarak nitelese de D&R'dan klasik müzik CD'si alan bir insandı, ki ben entelektüel yönümle gurur duyduğum şu yıllar içerisine D&R'dan ne bir kitap ne de bir CD almıştım. Yalnızca üzerinde karı resimleri olan DVD'lere bakmak ya da 5tl'lik ucuz ama iyi filmleri almak demekti benim için D&R. Hele ki izlediğim bir filmin de DVD'si denk gelip, film hakkında ortaya atıp tutarsam değmeyin keyfime. Söyleyin dostlar, şu dünyada hangi bilinç kendini ispatlamak adına çalışmaz ki?
Nitekim Ali ile muhabbetimiz oldukça koyu gidiyor, Stanley Kubrick'in filmlerinde işlediği kötülük teması üzerinde tartışıyorduk. Şunu da eklemeliyim, Ali tam bir "Mayın Master"dı ve şu an benimle gerçekten dialektiğe mi girmişti yoksa sadece beni mi s*kiyordu hâlâ tam olarak bilemiyorum. İşte ben tam bu ikilemler içinde çırpınırken Özgür dalıverdi konuya:"Otomatik Portakal'ın kapağındaki turuncu renk insanların içindeki aşkı simgelemektedir, o beyaz font ise yalnızca yönlendirilmemiş insanların imgesel olarak statik bir ruh halinde tamamen safi bir arınmışlığa sahip olduğunu göstermektedir" dedi ve "Ayrıca bu dünyada ki en kral adam da Tim Burton'dır. Adam biz iki tane meme elleyelim, iki tane hatunla sevişelim diye film yapıyor ama hiçbiriniz bunu kullanmıyorsunuz. Hepinizin g*tüne koyayım *mına kodumun embesilleri" diye heyecanla ekledi. Gerçekleri yüzümüze tokat gibi çarpan bu açıklama başta bu tarza tamamen yabancı olan tüm yeni dostlarımızı ve şu hayatta söyleyecek sözü olmadığı tek konu hatunlar olan Can'ı, ellerine yalnızca gidiş barındıran biletlerle dumur diyarlarına gönderdi.
Peki Özgür'e ne olmuştu? Yüzyıllardır dillere pelesenk olmuş, hayatın gerçek ritmini yalnızca o ritimden kurtulunca yakalayan şairler gibi dizelerini sonsuzluğa akıtır hâle mi gelmişti yeni Ankara hayatında? Hayır, yalnızca gittikçe sarhoş oluyor ve buna bağlı olarak da saçmalama dozajı artıyordu. Ama o an konuklarımız Ayhan ve Özgün'ün yüz ifadelerine dikkatle bakınca da aslında Özgür'ün gizli planının aynı sinsilikle devreye girdiğini görebiliyordum.
Bu sıkıntılı anda Yiğit beliriverdi mekânda. Masada oturanların yüz ifadelerine bakıp, neler kaçırdığını anladığı an "*MINA KOYİM BOŞ MUHABBETİ KAÇIRDIM!" diye acı içinde haykırarak dâhil oldu ekibe. Artık kelimenin gerçek anlamı ile tamdık ve seri biçimde saçmalamaya hazırdık. Kimi insanlar hayatımızda kader denilen şeyin birbirindeki farklı parçaları tıpkı bir puzzle gibi anlamlı bir resmi tamamlaması için bir araya getirdiğine inanır. Şu an masamızda oluşan bütünlüğün özeti tam olarak buydu işte.
Yiğit kaçırdığı boş muhabbetin verdiği pişmanlıkla olsa gerek oldukça neşeli bir biçimde "Dikkat ettiniz mi hiç, Özgür oturduğu masaları siliyor hep?" diye içinde sadece onun sandığı bir mizah kırıntısı olan bir soru sordu masa silme hareketi ve tebessümlü bir yüz ifadesiyle. O an masayı bir ölüm sessizliği aldı. Coşkulu bir kahkaha olmasa bile ufak bir tebessüm bekleyen dostum, bu dünyada bir insanın başına gelebilecek en kötü şeyi yaşıyordu. Sonsuzluk gibi süren sessizliğin ardından masada kahkaha 
patlamaları yaşadı, herkes resmen gülmekten g*tü patlıyordu ama Yiğit'in anlattığı şeyin komikliğine değil sadece düştüğü duruma. Ve artık Yiğit için hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Bu kara lekeyi ömrünün sonuna kadar taşıyacak, acı geçmişi asla peşini bırakmayacaktı.
Lakin hayatta herkesin ikinci bir şansı vardır ve Yiğit bu şansı kullanmaya niyetliydi. Hemen kurtulmak için konuyu Bleach’e getirince gene s*ke s*ke diyalogdan uzak kalmak zorunda kalmıştım. Bu sefer Murat'la metal müzik üzerine konuşmaya karar verdim. Ve her şey aslında çok güzeldi, ta ki Murat'ın 5dk sonra bana zerre ilgilenmediğim, s*kime takmadığım, hatta dünyada kalan son oyun olsa bile asla ilgilenmeyeceğim Battle For Middleearth’ü zorla anlatmaya başlamasına kadar. Buna bırakın diyalog, hatta monolog bile denilemezdi çünkü Murat her ırkın gene hiç ilgilenmediğim tarihçelerini sırayla anlatarak beynime tecavüz ediyordu.
İşte bu umutsuz anda Can'ın tüm gürültünün üstüne çıkan bir Rör'ü kurtarıcım oldu. Sebebini bilmediğim bir sebepten dolayı Ayhan'a çeyrek Rör atmıştı, misafir olmasını falan takmadan hem de. Bazı anları betimlemek için satırlar yeterli değildir kıymetli dostlar, inanın bu gibi durumlarda bir ufak resim kitaplar dolusu satırdan çok daha kuvvetlidir. Nitekim Ayhan'ın yüzü de aynen öyleydi işte. Daha kısa bir süre önce "Rör-Proof"(Rör Geçirmez) olduğunu iddia eden Ayhan, tıbbi karşılığı ile resmen kısmi felç geçiriyordu. Yediği Rör çeyrek bile olsa da bakışları ve kafası sabitlenmiş, gözleri boş boş bakıyordu. Aslında bu normal bir durumdu ilk Rör'ünü yiyen insanlar için, benzer semptomlar bütün hastalarda da görülürdü. Ama ya Can daha öfkeli olup bize, özellikle de Yiğit'e sık sık attığı gibi bir tam Rör atsaydı? Allah korusun, kıymetli dostumuz Ayhan'ı o gece kaybedebilirdik bile.
Ayhan kendine geledursun, Özgür bu sırada Ali için dünyadaki her soruda yaptığı gibi seçenekleri yalnızca ikiye indiriyordu. "Seç!" diye haykırdığı sarhoşluğun verdiği güçle ve ortağı Çağatay ekledi "Ya Capcom'cusun, ya da SNK'cısın, yani eziksin, ona göre" diye. Ali her ne kadar da bir Ayı olsa da vahşi doğası bile bu kadar keskin seçenekleri kaldıramıyordu ve bu yüzden cevap arar biçimde gözlerimizin içine bakan şey vahşi bir ayının değil şaşkın bir koyunun gözleriydi. Tam o anda ilgi bekleyen Ersen haykırdı "Namco'cuyum de. MESSATSUUU!!!!" apansızın sebebi bilinmeyen bir şekilde. Tıpkı bir kaos değil mi? Hayır tam olarak sayılmaz çünkü aynı anda kendisine yeni yeni gelen Ayhan da "Abi ben tanrıya inanmıyorum ama bi enerji var kesin" diye boş muhabbetin en temel konusuna değinip Özgür'ün tüm ilgisini çekerek Ali'yi kurtardı. Ama bunu kendi iradesi ile mi yapmıştı yoksa Rör'e bağlı beyin ölümü mü sebep olmuştu tam olarak bilemiyorum.
"Yeter bu kadar!" dedi Çağatay, "Biraz da Özgün'ü s*kelim, böyle kuru kuruya misafirlik olmaz. Yok mu bu adamın bir zayıf noktası?" diye çıkıştı. Lakin yıllardır görüşen 10 kişilik bir ekip olarak elbette Özgün'ü hemen satamazdık değil mi? Bok satamazdık! İki saniye içinde masada Özgün'ün zayıf noktalarını bulmak için müthiş bir sinerji oluştu ve Ali ölümcül darbeyi acımasızca indirdi:"Evet var, Özgün kadınlar konusunda hiç seçici değil, nefes alsın yeter ona!" diye haykırdı. Verilen bilginin doğruluğu ya da yanlışlığı önemli değildi, önemli olan Ali'nin KoSF ekibinde hayatta kalmanın tek yönteminin birbirini kollamak değil, tam aksine yeri geldiğinde fütursuzca s*kmek olduğunu çok kısa sürede öğrenmesiydi. Doğa bütün canlılara hayatta kalmak için gereken özellikleri öğretiyordu işte.
Saatler ilerliyor, alkol oranı artıyor, ve alkoldeki eşik oranı aşıldığı için de ortam zekası tam ters yönde ilerliyordu, özellikle de Özgür için. "Hadi bırakın boş muhabbeti!" dedi Özgür ve Yiğit'in öfkeli bir cevap vermesine sebep oldu:"Olur mu lan? İ.M.B.M yapıyoruz burada (İçki Masasında Boş Muhabet) boru değil aq". "Biliyorum lan!" diye yanıtladı Özgür:"İ.M.D.B işte, İnternet Movie Data Base"...”
