Uyuyan Güzel

Tarih: 2008 Yazı

Özgür haricinde kimsenin çalışmadığı harika bir dönemdi. Ekipçe bütün hayatımız Playstation oynayarak, boş muhabbet yaparak, içerek, anime izleyerek ve manga okuyarak geçiyordu. Kısacası kadın haricinde bir erkeğin hayatında isteyeceği her şeye fazlasıyla sahiptik. Belki de bunlar olduğu için hayatımızda da kadın olmuyordu, tam olarak bilemiyorum.

İşte bu harika yaz günlerinden birinde Buca ekibi olarak toplanmış (Emre-Murat-Özgür-Çağatay) ve saatler süren dövüş oyunu turnuvalarının yorgunluğunu Şirinyer’e inip bir şeyler yiyerek atmaya karar vermiştik. Ne de olsa şampiyonlar biraz olsun dinlenmeyi hak etmişti. Üstelik abartısız sabahın 11’inden beri süren boş muhabbet henüz bizi tam olarak kesmemişti. Yıllardır Buca’daki Kabe’miz haline gelen Spice Pizza’ya gittik ve dini gereklerimizi yerine getirdik. Özellikle Özgür oldukça dindar bir adamdı ve Spice Pizza’ya geldiği zaman kesinlikle ve kesinlikle kumpir yerdi. Kendisini tanıdığımdan beri başka herhangi bir şey söylediğini bir kez olsun görmedim. Sözün kısası karınlar doyuruldu, boş muhabbet sürdürüldü ve altımız kuru keyfimiz yerinde bir şekilde mekânı terk ettik.

Şirinyer Sevgi Yolu’nda boş muhabbet ederek yürümeye devam ettik. Ne de olsa bizimkisi bir bağımlılıktı ve asla tatmin olmuyorduk. Üstelik ultra güzel bir yaz akşamı olduğu için insanın eve giresi gelmiyordu. Murat kendine ayakkabı bakmak için bir dükkâna girdi ve biz de dışarıda onu beklemeye başladık. Nasıl oldu bilmiyorum, Murat’ı beklerken muhabbet ne hikmetse milletin dişçi maceralarına, kanal tedavilerine gelmişti salak salak. Bu konu benim de içimi ciddi biçimde gıcıklasa da gene de inatla devam ediyorduk. Lakin Çağatay pek iyi görünmüyordu. Beti benzi atmış biçimde “Abi kapatın şu konuyu kötü oluyorum ben” dedi. Biz de tabi hehe diyerek derhal taşak geçtik. Karı gibi hemen bayılmasına lüzum yoktu. Fakat Çağatay bir elini omzuma attı ve ağzı yarı felçli biçimde “Ağbi ben kötüğ….” gibisinden şeyler geveleyerek kendisini patates çuvalı misali yere bıraktı. Yarım saniye kadar numara yaptığını düşünsem de dizlerinin bağının çözüldüğünü fark edince düşmeden kendisini tutmayı başardım. Gerçekten de karı gibi bayılmıştı.

Bucalılar iyi bilirler, kendisini hemen yolun ortasında bulunan o merdivensi, genel de avcı grupların ve çirkin kaşarların mesken tuttuğu taş yükseltiye yatırdık. Özgür ufak ufak biçimde Çağatay’a vurarak uyandırmaya çalışıyordu ve fakat Çağatay bataryası bitmiş terminatör gibi öylece kaskatı biçimde yatıyordu. İşin ilginci yoldan geçen insanlar da yolun kenarında yatan baygın bir insanı pek s*klemiyordu. Derken Murat ayakkabıcıdan çıktı ve Çağatay’ın yerde yattığını görünce “NOLDU LAN? NEREYE GİTTİ O *MINA KODUKLARIM? BENİ NİYE ÇAĞIRMADIĞINIZ?” diye coştu. O salak da bizi birileriyle kavga ettik sanmıştı.

Murat’a durumun aslını kısaca özet geçtik ve sakinleşti. Çağatay baygın olmasa bu yaptığı salaklıkla ölümüne dalga geçebilirdik ama Çağatay karı gibi yatmaya devam ediyordu. Ekipçe pek alışık olduğumuz bir durum değildi bu. O yüzden ne yapacağımızı pek bilmiyor, çaresizce Çağatay’ın Uyuyan Güzel misali uyanmasını bekliyorduk. Gelin görün ki yüce rabbim yakarışlarımızı duydu ve derdi verdiği gibi devasını da yolladı. “Durun ben onu uyandırırım şimdi” diyen ve nereden çıktığını anlamadığımız bir şarapçı dayı bir anda Çağatay’ın yanına çömeldi.

Bunu kendim bizzat test ettim. Eğer yanınızda Özgür’le dışarı çıkarsanız size illa ki bir tinerci, şarapçı, deli, serseri, psikopat, vs musallat olur. Zira Özgür’ün Ankara’da olduğu yıllarda bir kez bile denk gelmezken tatil için 1-2 günlüğüne geldiğinde bile eliyle koymuş gibi buluyorlardı Özgür’ü. Özgür de bu sınıfı çeken çok özel bir aura olmalıydı, bunun başka açıklaması olamazdı. O yüzden yanımızda Özgür olduğu sürece şarapçı dayıdan kaçış yoktu ve bu durumu kabullenmek, Çağatay’ı kendisinin şifalı ellerine bırakmak zorundaydık.

Şarapçı dayı ellerini Çağatay’ın alnına koydu. Ve başparmaklarının arka tarafıyla Çağatay’ın alın derisini kafatasından sökmeye başladı. Uzaktan bakanlar için bu bir alın masajı olsa da işin aslı bir deri yüzme operasyondu. Lakin gelin görün ki Çağatay yattığı yerden “ıııh, ıııh” diye acı içinde inleyerek tedaviye cevap verdiğini belli ediyordu. Tedavisinin sonuç vermeye başladığını gören dayı bir sonraki adıma geçti. Çenesini Çağatay’ın alnına sıkıca dayadı ve balık gibi ağzını hızla açıp açıp kapatmaya başladı. Bu sayede geriye kalan son alın deri parçalarını da koparıyordu. Gördükleri karşısında aklını yitiren Özgür dayıya engel olmaya çalışsa da dayı Özgür’ü durdurdu ve “Birazdan uyanır” diyip karizmatik biçimde dönüp gitti.

Her şey inanılmaz biçimde hızlı gelişmişti. Dayı ne ara gelmiş, ne ara alternatif tıp uygulamış, ne ara gitmiş inanın anlayamamış, olanlara reaksiyon verememiştik. Sanki bir hayal yaşıyor gibiydik. Fakat dayı da, tedavisi de gerçekti. Zira birkaç dakika sonra Çağatay gerçekten de gözlerini açmıştı. Hemen nasıl olduğunu sorduk ve koluna girerek ayağa kaldırdık. Alnını ovalayan Çağatay’ın dudaklarından şu sözler döküldü:

“Dayı belamı sikti. Bildiğin acıdan uyandım aq”

Dayı nereden çıkmıştı, nereye kaybolmuştu, uyguladığı tedavinin sırrı neydi, bu soruların cevapları hala meçhul...

Not: Çağatay’ın neden bayıldığını sonra öğrendik. Meğer annesi çalıştığı için gündüz evde oynarken içer diye sık sık limonata yapıyormuş Çağatay’a. Kendisi de limonatayı sevdiği ve yazın kavurucu sıcağında habire içtiği için de tansiyonu oynamış salağın. Ayrıca baygın yatarken de konuştuklarımızı duyuyor ve fakat hareket edemiyormuş karı gibi.